Na een snel ontbijt zat ik voor half acht op de scooter, met lange mouwen, een lange broek en sokken aan. Vanwege de ochtend frisheid (zullen we maar zeggen) reed ik ook minder hard. Onderweg haalde ik een fles water en sultana's bij een Zeven-eleven en liet ik twee, wat oudere mensen, zonder succes, mijn tekening zien van de vierde tatoeage.
Tegen 8:30 uur reed ik het Nationale Park in, dat is vernoemd naar het riviertje Tat Ton en de mooie waterval (nam tok) daarin. Ik parkeerde de scooter en liep, langs de waterval en het gebied waar kan worden gezwommen, stroomopwaarts. Er was nog geen recreërende Thai, laat staan falang (=buitenlander) die hier sowieso niet zoveel komen, te bekennen.
Voorbij het zwemgebied stopt het gecultiveerde deel van het park en loopt een smal en ruig pad stroomopwaarts. Ruim anderhalf uur volgde ik dit pad, soms verdwenen door overgroei en omgevallen woudreuzen, tot een punt waar het stopte. Ik dacht al twee keer dat het pad was geëindigd maar vond beide keren toch nog een doorgang. Dit was de echte doodloop.
Ik ging op een, grote en vlakke, rots midden in het riviertje zitten, liet mijn kleding drogen en genoot van de omgeving. Twee rotsen verder vond ik keutels die veel op chivetkatkeutels (koffieboon keutels) leken. Ik had niets om ze in te doen anders had ik ze meegenomen, zeker drie eierdoppen vol.
Terug in het recreatiegebied liet ik mijn kleding weer drogen en heb ik heerlijk gezwommen, gezond en gerelaxt. Het was inmiddels wat drukker door de komst van vier schoolbussen vol grinnikende pubers, waarvan er best veel - hello wat is your name - met mij op de foto wilden. Heel beleefd en vriendelijk allemaal en nog nooit een falang in het wild gezien.
Tegen vieren heb ik mij aangekleed en, op weg naar de scooter, wat parkwachters mijn tekening laten zien met de vraag of ze het gebouw herkenden. Ik vermoed dat het vierde gebouw geheel uit hout en riet bestaat. Of bestond, want als dat zo is, is het waarschijnlijk, al lang geleden, helemaal weggerot. Ik vroeg het dan ook vooral aan wat oudere mensen in de hoop dat die het herinneren van wellicht langer gelden. Maar er was niemand die iets kon zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten