Het eerste afscheid

De eerste keer dat ik met Pui naar Ban Ngio Mai ging, reden we er naartoe in een taxi. Dat is bijna vijfentwintig jaar geleden en lijkt een eeuwigheid geleden. De wereld, zeker Thailand, is sindsdien gigantisch veranderd en door verbeterde wegen, vervoer- en communicatiemiddelen is de Isaan, ooit een afgelegen en laagontwikkeld gebied, tegenwoordig goed en snel toegankelijk. Een praktijkvoorbeeld van de wet van de stimulerende achterstand.

De jaren die volgden reden we met eigen, huur- of leenauto naar huis en het was een vreemd idee om gister door de buurman naar Nakhonratchasima te worden gebracht om vandaar met de bus de Isaan te verlaten. Doordat de busreis, vooral door tussenstops, langer duurde dan verwacht had de reis bijna nog iets nostalgisch ook. Maar volgende keer stuur ik weer lekker zelf..

We wisten dat het afscheid aanstaande was, en met de dag werd het gevoel daarbij zwaarder. Het leek er zelfs op dat ook NèPoek, de hond van vooral Yai Hoi, het afscheid voelde aankomen. De laatste drie ochtenden kwam hij steeds, een paar minuutjes maar, met mij spelen. Dat heeft hij nooit eerder gedaan.

We hebben weer een mooi tijd met Yai Hoi en Ta Khun gehad en koesteren dat. Ik weet zeker dat zij dat ook doen. Om de afscheidspijn een uurtje uit te stellen reed Yai Hoi mee naar Nakhonratchasima waar wij gelijk, een halfuur eerder dan we dachten, de bus in moesten. Pai pai, zei Yai Hoi. Ga, ga.

Vanuit Khao Noi bellen we dagelijks, tot we teruggaan naar Nederland. En gelukkig is bellen vanuit Nederland ook veel goedkopere dan in de vorige eeuw. Een belminuut kostte toen zowat 5 gulden en dan moesten we eerst de dorpswinkel bellen, waar de enigste telefoon in het dorp stond, om te zeggen dat ze Yai Hoi moesten halen en wij over 5 minuten nogmaals zouden bellen. Nu bellen we voor 2 Eurocent per minuut naar de mobiel van Yai Hoi, ongeacht waar zij is.