Beloning

We zijn ingecheckt en langs de douane. Boarding start over een uur en nog één keer maak ik gebruik van de 4GB /3G internetbundel en hotspot-functie op mijn telefoon en log met mijn laptop in op Thailand 2013/2014 om dit blogbericht te plaatsen. De laatste dag van onze drie maanden in Thailand was lang en mooi. En we komen terug, dat is zeker, op uitnodiging van en op kosten van de Thaise overheid. Geweldig! Wat een afsluiting.

Ik was van plan vroeg te ontbijten en voor acht uur weg te rijden uit Chaiyaphum, dat liep iets anders. Mevrouw Wattanapran kwam tijdens het ontbijt, met een bord rijstsoep, naast mij zitten en vertelde dat zij gisteravond door de militaire holle-ruimte-specialist op een tweede optie was gewezen. Er zou volgens hem ook een holle ruimte onder de vloer van de Pu Duang kapel kunnen zijn.

Om half negen stonden we, in dezelfde samenstelling als een dag eerder, naar de militair met de holle-ruimte-scanner te kijken. Hij bewoog, stapje voor stapje, van links naar rechts en van voor naar achter, zelfs een stukje door het gat in de achterwand, door de kapel. Vervolgens liep hij naar buiten en richtte de scanner op de grond bij de voorgevel, de linker buitengevel en de rechter buitengevel.

Wij werden met de minuut nerveuzer en de militair wachtte totdat hij de scanner dicht deed om ons te vertellen dat hij een holle ruimte had waargenomen. 'Maar' voegde hij daar aan toe 'de vloer is een rotsplaat van ongeveer een halve meter dik, het wordt lastig om toegang te krijgen tot deze ruimte. We kunnen vandaag proberen een endoscoop te maken, maar of dat lukt hangt af van de hardheid van de rotsplaat.' 'Aan de slag' zei mevrouw Wattanapran direct. Ik kreeg het gevoel dat zij zenuwachtiger was dan ik.

Na drie pogingen lukte het de militairen, vanaf de onderzijde van de linker buitengevel, een gat naar de holle ruimte te boren. Vervolgens kon de camera, op de kop van de endoscoop, zonder probleem de holle ruimte in worden gebracht. Het was een kleine ruimte, zo'n anderhalve meter in het vierkant en nog geen meter hoog.

Wij verdrongen elkaar om met de militair mee te kijken op het scherm van de endoscoop. Ik voelde de spanning, ingehouden adem en loskomende opwinding van iedereen op het moment dat de nagaruda in beeld kwam. Daar, onder de Pa Duang kapel, stond het beeld dat de vereniging van het Hindoeïsme en het boeddhisme symboliseert. Wij sprongen, dansten en omhelsden elkaar.

Mevrouw Wattanapran bracht onze euforie terug naar praktisch en vroeg de militair naar de tijd, die volgens zijn inschatting, nodig zou zijn om het beeld te voorschijn te halen. Hij dacht aan twee opties. Als eerste de gehele tempelvloer openbreken, waarmee ook de tempel gesloopt zou worden en als tweede vanuit de locatie waar de endoscoop werd ingebracht een mangat boren. Beide opties zouden volgens hem, met de benodigde voorbereidingen, zeker een maand tot twee maanden duren.

Rond een uur in de middag reed ik weg uit Chaiyaphum en arriveerde iets over zessen in Khao Noi. Pui had de koffers gepakt en de afspraak om met vrienden nog een keer heerlijk Thais te gaan eten, in The Glass House, kon doorgaan. Nog volop in extase, raakte ik niet uitgepraat over de ontdekking en het aanbod dat mevrouw Wattanapran mij had gedaan.

'We gaan er de tijd voor nemen.' had mevrouw Wattanpran gezegd 'en houden de ontdekking nog even geheim. Over vier of vijf maanden zullen we het aan Thailand, en de rest van de wereld laten weten. SoiYing, de Phu Yai Ban en de bewoners van Ban Ngio Mai willen wij daarbij een speciale plaats geven. Namens de Thaise overheid mag ik jou en je gezin daarvoor uitnodigen. Hopelijk zijn jullie daartoe in de gelegenheid want we gaan je daarbij ook belonen voor alles dat je hebt gedaan.'

'Ik wil geen beloning' was mijn reactie 'zeker geen financiële beloning.' Mevrouw Wattanapran had mij bedenkelijk aangekeken en gezegd 'daar denken wij ook niet aan. Wij denken aan iets waar jij misschien ook wel over moet nadenken. Wij willen jou een tweede, de Thaise nationaliteit, aanbieden.'

Voordat ik in de auto stapte, heb ik nog een halfuurtje met Soiying gesproken. Ze straalde en zei dat ze niet had gedacht ooit van het dorp als haar gevangenis verlost te worden. 'Je woont toch in Prathet Thai' zei ik tegen haar, voordat ik wegreed.