Achtervolgd (2)

Sinds 1999 heb ik een (Bouw- en Houtbond FNV) leatherman die ik op al onze reizen en weekendjes en dagjes weg meeneem. Ik kreeg de leatherman van een regiobestuurder omdat ik als schilder, FNV lid en kaderlid, actief was tijdens de schildersstaking in dat jaar. Ook tijdens deze reis ligt de leatherman steeds binnen handbereik, om fruit te schillen, een moertje los of vast te draaien, een draadje los te knippen en voor tal van andere handelingen. Vandaag lag de leatherman in het middenconsole van de Hi-lander.

Pui en Elle gingen naar het toilet en Leo zei dat hij een sigaret ging roken en een kop koffie drinken. Ik pakte, in een impuls, de leatherman mee vanuit de middenconsole en liep naar de achterzijde van het eerste busje, er oplettend dat ik vanuit de Hilux niet kon worden gezien. Ik keek naar de achterzijde van de Hilux en zag het kenteken Mor-Ma, Yor-Yak 5641 geregistreerd in Bangkok en de rode Ramkhamheang sticker.

Door de ramen van het busje zag ik het portier aan de bestuurderszijde opengaan. De bestuurder stapte niet uit maar ik zag wel sigarettenrook opstijgen vanuit het open portier. Ik stapte gehurkt vanachter het busje door naar de achterzijde van de Hilux en keek, nog steeds gehurkt, aan de bestuurderszijde naar voren. Het portier stond open en daardoor kon de bestuurder niet in zijn zijspiegel zien wat er achter/naast hem gebeurde.

Ik voelde een adrenaline explosie door mijn lichaam razen en voordat ik goed en wel door had wat ik deed, stond ik naast de bestuurder, pakte hem bij zijn shirt, trok hem uit de auto en duwde hem op zijn rug op de grond. Ik ging direct boven op hem zitten met mijn knieën op zijn armen en het mes van de leatherman op zijn keel. In zijn ogen zag ik verbazing, schrik en angst tegelijk.

Ik vroeg waarom hij ons volgde maar hij ontkende dat in eerste instantie. Ik drukte het lemmet van mijn leatherman nog steviger in zijn hals en ik weet niet of dat de reden was dat hij ging praten of dat mijn ogen dat waren - het voelde namelijk of mijn ogen, van woede, geheel buiten mijn oogkassen lagen - maar praten ging hij.

Hij zei student te zijn aan de Ramkhamheang universiteit en dat hij van zijn mentor de opdracht had gekregen om uit te zoeken waar ik vandaag naar toe ging. Als het hem lukte, zou hij extra studiepunten krijgen en 5.000 baht. Ik wist niet wat ik hoorde en mijn gedachten draaiden door. Wie, wat, waarom?

Ik vroeg de naam van zijn mentor en toen viel een en ander pas op zijn plaats, maar lang niet alles. Channarong Sundarave, de aan de Ramkhamheng verbonden historicus die ik in Ayutthaya, bij Wat Lokkaya Sutharam, had leren kennen. Wat en waarom bleven over..

Ik vertelde de Hilux bestuurder dat hij Channarong mocht vertellen dat ik haar morgenochtend zou bellen en dat hij nu weg moest gaan. Ik liet hem opstaan en zag dat zijn kruis doorweekt was, van angst had hij in zijn broek geplast en ik vond het nog zielig voor hem ook.

Terwijl de Hilux met hoge snelheid het terrein van het servicestation afreed, stapte ik in de Hi-lander en wist niet of ik dat wat net was gebeurd, in minder dan tien minuten, tegen de anderen moest zeggen. Ik besloot het voor me te houden en morgen eerst met Channarong te bellen om haar te vragen wat dit in godsnaam te betekenen had.

Toen Leon even later vroeg of het wel goed met mij ging - volgens mij had niemand gezien wat er was gebeurd naast de Hilux maar de uitwerking op mij was dus wel zichtbaar - zei ik dat ik net duizelig was geworden door de warmte, het was vanmiddag 37 graden in de Isaan.