Channarong

Na een lange dag, een douche (water gooien) en een kop thee, lag ik gisteravond rond tien uur in bed. Ik was iets over negen uur thuis gekomen, veel later dan ik had verwacht, en te vermoeid om nog een blog te schrijven. En het is een lang verhaal, ik hoop dat ik het geheel en correct kan optekenen.

In de ochtend kochten we in Bua Yai twee kasten voor de keuken van Yai Hoi en maakten gebruik van de auto om boodschappen mee te nemen. Pui en ik blijven nog een week of twee in de Isaan maar Leon en Elle reden later op de dag, met de Hi-lander, terug naar Khao Noi.

Pui had geen zin om mee te gaan naar Nakhon Rachasima. Ze vond het gedoe met Channarong maar niks, was er ongerust over en wilde eigenlijk dat ik ook afzag van de afspraak. Ik vermoed dat ze ook geen zin had om met de bus terug naar Ban Ngio Mai te moeten rijden.

Omdat ik te nieuwsgierig was naar het verhaal van Channarong, reed ik met Leon en Elle mee naar Nakhon Rachasima. Mijn fiets ging mee tot Sida, waar de bus vanuit Nakhon Rachasima stopt. De laatste vijf kilometer op de terugweg ging ik fietsen, zo nodig over een aantal onverharde wegen en paden waarover auto's niet kunnen rijden. Alle ongerustheid en genomen voorzorgsmaatregelen bleken achteraf overbodig. De ontmoeting met Channarong verliep goed en ze vertelde een bijzonder verhaal.

Vanaf het punt waar ik uit de auto stapte, en afscheid nam van Leon en Elle, liep ik in een klein kwartier naar het Tao Suranaree monument en was ruim op tijd om een plekje te zoeken vanwaar ik het gebied rondom het monument goed kon zien. De juiste plek vond ik op de vijfde verdieping van de parkeergarage van het warenhuis Klang Plaza, het kon niet beter.

5e verdieping parkeergarage Klang Plaza

Iets voor twee uur dacht ik Channarong te zien en na een paar minuten belde ik haar nummer. Ik zag dat ze opnam en vertelde dat ik nog onderweg was en er over ongeveer een kwartier zou zijn. 'Geen probleem' zei ze en liep naar een auto, een zwarte Hi-lux. Ze sprak kort met de bestuurder en liep toen weer terug naar de voorzijde van het monument. Ik observeerde haar nog tien minuten en liep vervolgens naar beneden en naar het monument.

Thais groeten elkaar met een wai: een lichte buiging met de handen tegen elkaar voor de borst of hoger, hoe hoger de handen des te groter het respect. Channarong begroette mij met een hoge wai en vertelde meteen dat ze samen met Pravat was gekomen, de student die ons vanaf Khao Noi had gevolgd. Ze had niet verwacht dat hem zo iets heftigs zou overkomen als een mes op de keel, en zei dat ze zich daardoor nu extra verantwoordelijk voelde voor hem.

We liepen naar de Hi-lux waar Channarong mij voorstelde aan Pravat, die een hoge wai maakte. Daarna maakten Channarong en ik een wandeling, dronken wat op een terras en vertelde zij haar verhaal, dat ik in een apart, het volgende, blogbericht zal optekenen.

Na ruim twee uur namen wij afscheid van elkaar waarbij ik aangaf dat het vervolg, hoe dat er ook uit mocht zien, afhankelijk zou zijn van hoe Soiying dat ziet. We spraken af dat ik bepaal wanneer het volgende, telefonische, contactmoment is. Ik bel en zij wacht af.

Pravat

Channarong

Ik liep een zijstaat in en via een straatje met veel marktkraampjes naar Klang Plaza. Ik bestelde eten bij de foodcorner in de kelder en ging in een hoek zitten vanwaar ik een goed overzicht had. Klaar met eten ging ik met de roltrappen naar de bovenste verdieping, via het trappenhuis weer twee verdiepingen omlaag en vandaar de parkeergarage in waar ik de lift naar de begane grond nam.

Via de achteruitgang van de parkeergarage liep ik naar buiten, nam daar gelijk een scootertaxi, die niet bij te houden door auto's langs het drukke verkeer reed, naar het busstation. Ik moest lang wachten op de bus maar eenmaal aangekomen in Sida wist ik zeker dat ik over asfalt naar huis kon fietsen. Gelukkig, want ondanks de volle maan was het te donker voor de onverharde wegen een paden.