Tja, hoe heet dat

Vroeg opstaan is inmiddels gewoon, ook vanmorgen was ik er even voor 6.00 uur uit, maar weer was ik er niet als eerste uit. Het was koud (18 graden) en het begon te dagen. Op weg naar het huis van Yai Loeng hoorde ik van buren dat ik naar de dorpstempel moest gaan, daar waren ze.. bezig met de verbrandingsresten van de crematie.

De as- en botresten waren zojuist uit de crematieoven gehaald en lagen op een stuk golfplaat achter de crematieoven. Daar vonden de eerste ceremoniële handelingen van vandaag plaats. Onder toezicht van de monniken werden alle stukjes bot gescheiden van de as, schoongemaakt en in een urn geplaatst. De as werd ter plekke begraven en de urn ging, na de nodige rituelen, mee naar het huis van Yai Loeng.

 

 

Bij het huis van Yai Loeng werden weer allerlei gerechten bereid en was het wachten tot de monniken arriveerden voor de volgende ceremonie. Na de ceremonie werd (weer) gegeten - eerst de monniken uiteraard - en daarna werden de cadeaus voor de monniken in een auto geladen en naar de tempel gebracht.

 

 

Familie, vrienden en kennissen gingen (weer) in processie naar de dorpstempel, Dit keer om de urn, met botresten bij te zetten in een ... (tja, hoe heet dat). Ook nu werd met ingepakte muntjes gestrooid, wierook gebrand en knalvuurwerk afgestoken.

 

 

 

Bij de allerlaatste handeling kreeg ik nog een onverwachte rol. In ... (wie weet hoe het heet, mag het zeggen) zaten twee openingen die met twee luikjes in cement werden afgesloten. Daar waren ze niet zo handig in en mijn vakwerkervaring kwam van pas. Ze zitten er mooi in de deurtjes, in die ....





Hoewel er de afgelopen dagen werd gerouwd, werd er ook wel gelachen gedurende alle plechtigheden. Wellicht heeft dat te maken met de boeddhistische leer waarin doden reïncarneren. Vanuit die gedacht, dacht ik vanmorgen aan een fragment uit een (heel slecht) in het Engels vertaald Thais boek: Look Isaan (Look = kind en Isaan = het Noordoosten van Thailand) geschreven door Koon Boontawee in 1975/1976.

In dat fragment (als ik het goed herinner) kijkt een vader, tijdens de crematie van een familielid, naar de rook die uit de schoorsteen van de crematieoven komt en zegt tegen zijn zoontje 'De wind staat naar het dorp, we moeten opschieten anders is ze eerder terug dan wij'.

Rond 11.30 uur reden wij weg uit Ban Ngio Mai, weg van Yai Loeng. Rond 18.00 uur kwamen we aan in Pattaya.