Manieren

Laat ik het zo zeggen; Thais zijn anders gemanierd. Zo nemen ze, ongeacht wat ze aan het doen zijn of met wie, hun telefoon op als die overgaat. Daardoor voel je jezelf soms niet meer aanwezig, of er toe doen, tot het telefoongesprek is beëindigd. De meeste Thais zijn ook televisie-, laptop-, tablet- en/of smartphonescherm verslaafd. Als een beeldscherm in de buurt is, of in de hand, kijken ze ernaar.
Maar e-lezen doen ze blijkbaar niet.

Na mijn dagelijks, vroege ochtend, fietsrondje (17,46 kilometer), en daarna een heerlijke koude (watergooi)douche en rijstontbijt, ben ik naar Nakhon Ratchasima gereden om een lampje voor mijn e-reader te kopen. In ieder stadje is wel een winkel te vinden met telefoons, tablets en laptops. En in de grotere steden, zoals Nakhon Ratchasima, zijn zelfs grote IT-centers met verdiepingen vol beeldschermspul.

 

Maar nergens is een e-reader, laat staan een e-readerlampje, te bekennen.
Ik heb wel heerlijk pad bai tsepauw (gebakken rijst met kip, basilicum en een gebakken ei) gegeten en teng mo pan (watermeloen smoothie) gedronken, maar keerde dus zonder e-readerlampje terug naar huis. Zo ook zonder fietspomp, bandenreparatie setje, helm (met camera) en kruipolie.

 


Laat in de middag reed ik, net buiten het dorp, aan de overkant van de weg een pad in langs een riviertje. Ik wilde kijken of ik daar morgenochtend mijn vroege ochtend rondje kan starten. Na ongeveer twee kilometer eindigde het pad echter. Op het moment dat ik wilde omdraaien, wuifde iemand naar mij vanuit een watermeloenveld. Als Thais wuiven - hun arm opsteken en hun hand op en neer bewegen - dan betekent dat 'kom eens'.

Ik stapte af, liep het veld in en zag pas op het moment dat ze de breedgerande zonnehoed op haar achterhoofd schoof, dat dit het meisje was van de tatoeages. Ze begon in uitstekend Engels haar excuses te maken voor het feit dat ik een paar dagen terug door de Phu Yai Ban de les was gelezen. Ik onderbrak haar en zei dat ik haar dat niet kwalijk neem en zij haar excuses niet hoefde aan te bieden.

Ze nam me, een beetje schichtig, mee naar een beschut plekje en nodigde me uit te gaan zitten. Ik vroeg of ze aan het werk was op het watermeloenveld. 'Nee' zei ze, 'ik hoef niet langer te werken, het dorp zorgt voor mij.' Verbaasd vroeg ik wat dat betekende. 'De tatoeagedraagster' zo zei ze 'wordt geacht een zo lang mogelijk leven te leiden en daarom ontzien van iedere ontbering en beschermd tegen iedere dreiging.'

Ze vertelde ook dat zij was geselecteerd vanwege haar perspectief op een lang leven. Ik begon wat zenuwachtig te worden en sprak mijn zorg uit omdat dit gesprek de Phu Yai Ban voldoende aanleiding zou geven mij uit het dorp te zetten. Ze verzekerde mij dat niemand van haar zou horen dat wij elkaar spraken. Ik fietste snel naar huis terug.