Tante†

Het apenfestival in Lopbury is ieder jaar op de laatste zondag in november, je moet het maar weten. Op internet stond het in ieder geval niet, daar stond dat het in 2013 op maandag 25 november zou plaatsvinden. Wij waren dan ook niet de enige toeristen die maandag naar Lopbury togen om het apenspektakel te zien. Een aantal reageerde zelfs boos op de ticketverkoopster bij de Phra Prang Sam Yot, de centrale verblijfplaats van de +/- 3000 Lopbury-apen die zich vrij en blij (en brutaal) door de gehele stad verplaatsen.

 

 

Gelukkig is Lopbury zonder apenfestival ook de moeite waard. Het is een van de oudste steden in Centraal Thailand met in het centrum een aantal fraaie ruines van oude heiligdommen, tempels en een paleis. Lopbury is ook de moeite waard vanwege de legerbasis waar Nà is gestationeerd en het was lang geleden dat wij hem zagen. Nà vond het ook leuk ons weer te (kunnen) zien, dus 'spijbelde' hij een middagje en trakteerde ons op een lunch, een lunch zoals een echte Thaise lunch hoort te zijn.

 

Na de lunch moest Nà nog langs de basis voor een korte klus, als beheerder van het brandstofdepot moest hij een legervoertuig voorzien van benzine, en vervolgens nam hij ons mee naar de Pa Sak Jolasid dam. Deze dam is gebouwd op initiatief van koning Bhumibol Adulyadej en sinds 1998 is het grootste waterreservoir van Centraal Thailand in gebruik voor irrigatie, in droge periodes, van het omliggend land.

Lopbury ligt op 3 uur rijden vanaf Pattaya. Wij reden in de ochtend weg om 7.00 uur (om op tijd te zijn voor het apenfestival) met het plan in een hotel te overnachten en de volgende dag terug te rijden. Tijdens onze wandeling over de dam belde Yat echter met het trieste bericht dat Tant Yai Loeng zojuist was overleden. We besloten direct terug te rijden naar Pattaya en gelijk de volgende dag naar Ban Ngio Mai te rijden.

Het werd een lange dag in de auto. Eerst langs het reisbureau de papieren voor onze trip naar Cambodja ophalen, en betalen, en vervolgens via (Zuid) Bangkok, en de daar gebruikelijke filedruk, Mai en Sid ophalen. Na ruim 530 kilometer, en drukke wegen, kwamen we rond 18.30 uur aan in Ban Ngio Mai waar de monniken al lang klaar waren met de middag/avond ceremonie en de familie bezig was om de rommel van het aansluitende maal voor alle gasten op te ruimen. Voor ons was het een en ander bewaard. We toonden respect, staken een wierookstokje aan en aten in de buurt van de kist.

De kist met het lichaam van Yai Loeng staat in een grotere kist, met koeling, opgesteld onder haar huis. De kist blijft hier staan tot de dag van de crematie (morgen als ik het goed heb begrepen) en de naaste familie, vrienden en buren eten en drinken gedurende deze dagen in de nabijheid. Er vinden dagelijks ceremonies plaats voorgegaan door monniken, er wordt muziek gedraaid, er wordt gegeten en (alcohol)gedronken en er worden spelletjes gespeeld (gegokt), naast de kist.

De komende dagen staan voor ons in het teken van rouw. Maar vrijdag moeten we wel terug naar Pattaya, zaterdagochtend vroeg reizen we daarvandaan naar Cambodja.