Soiying

De straatjes in Ban Ngio Mai zijn ooit ontstaan als looppaden van dorpsbewoners, hun waterbuffels en de, door dezelfde waterbuffels 'aangedreven', landbouwwerktuigen. Op meer dan één auto zijn ze 'nu' in ieder geval niet berekend want ten behoeve van de aanvoer van tenten, tafels, stoelen en catering voor de trouw-party, gister bij de buren, moest ik onze auto zeker tien keer verplaatsen. Auto achteruit, andere auto erin of eruit, auto vooruit, enzovoort.

Maar de trouw-party was leuk, en vroeg! Om 11:00 uur (ja ochtend) waren we weer thuis. De dorpswinkel, waar wij doorgaans ontbijtgerechten kopen, verkocht deze dag niets – ze hadden ook niets ingekocht - omdat het hele dorp tijdens de party werd getrakteerd een uitgebreid feestmaal.

S'avonds zijn we naar BuaYai gereden voor de viering van Loy Kratong, een festival dat gevierd wordt in Thailand en omliggende landen. Na het Thaise nieuwjaar (Songkran) op 13 april is dit het meest populaire festival.

 

 

Vanmorgen ben ik weer om 6:30 gaan fietsen maar dit keer niet om een een uurtje te zweten. Ik had een afspraak met Soiying, het meisje van de tatoeages. Tijdens de bruiloft sprak zij mij op een gegeven moment aan, voor de omstanders gewoon als geïnteresseerde in het wel en wee van een farang, maar op het moment dat wij aan het gehoor van anderen waren onttrokken vroeg ze mij, met overtuigende diep zwarte ogen, om hulp. Ik had niet zo'n behoeft aan nog een confrontatie met de Phu Yai Ban maar was wel geïnteresseerd in haar verhaal. Zij stelde voor elkaar de volgende ochtend, vandaag dus, te treffen op een bebost paadje, langs het riviertje net buiten het dorp.

Ik trof haar op een heuveltje en plaatste mijn fiets op haar aanwijzing achter dicht struikgewas en tien meter verder gingen we samen op een gladde, ontschorste, boomstronk zitten. Geen mens die ons hier zou zien. Soiying stak gelijk van wal. Ze vertelde dat ze niet onder de selectie uit kon, maar totaal geen zin had in het beperkte leven dat haar nu wachtte. Van ontberingen ontziend en beschermd tegen iedere bedreiging maar ook nooit meer buiten de grenzen van het dorp mogen.
Op mijn vraag waarom ze juist mij hierover aansprak zei ze dat ik de enige, niet dorpeling, ben die zij vertrouwd om hierover te praten. 'Wat de tatoeages precies betekenen' zo vertelde ze 'weet ik niet precies. Als er iemand is die dat wel weet, dan woont diegene niet in ons dorp. Ik wil de betekenis weten en kunnen afwegen of het mij het beperkte leven, dat me te wachten staat, waard is.'

Ik heb zeker tien minuten zitten overwegen wat te doen en besloot toen dat ik haar ga helpen. Proberen althans, ik ben ook heel nieuwsgierig naar de betekenis van de tatoeages. Ze reageerde met ingetogen blijdschap op mijn besluit haar te helpen. 'Weet dat je risico loopt, maar als niemand in het dorp er vanaf weet, zal dat risico meevallen. En van mij zal niemand het te horen krijgen'

Op mijn vraag waar te beginnen had Soiying een kort antwoord. 'Ik weet dat de tatoeages gebouwen voorstellen, twee daarvan ken ik. De grootste tatoeage, van schouder tot schouder, is overduidelijk Angkor Wat en de tweede tatoeage is waarschijnlijk Phrasat Hin Phimai. Van de andere tatoeages weet ik niet welke gebouwen het zijn of in welke steden ze staan. Meer weet ik niet.'

Ik vertelde Soiying dat ik ook al had bedacht dat de tweede tatoeage veel weg had van Phrasta Hin Phimai maar niet had gezien dat de bovenste Angkor Wat was. Ik vroeg haar of ik de tatoeages mocht zien en wilde er een foto van maken. Ze liet ze wel zien maar een foto maken stond ze niet toe. Nadat we zeker kwartier hadden gesproken, ben ik op mijn fiets gestapt en terug gereden naar het dorp. Tegen ieder die het vroeg, vertelde ik over de mooie route die ik vandaag reed.